Titelloos :)

Smakkende koreanen
Mijn tafelmanieren zijn niet helemaal zoals ze zouden moeten zijn. Zo combineer ik het liefst praten met eten tegelijkertijd, eet ik standaard met mijn vork in mijn rechterhand, en dek ik dus ook de tafel op deze manier (altijd handig, zo weet iedereen dat ik de tafel gedekt heb).
Maar, ik heb nu mijn meerdere(n) ontdekt. Een poosje geleden at ik ’s avonds met “de groep koreanen”, die trouwens overigens altijd heel vrolijk zijn, en gezamenlijk hoi roepen en naar je zwaaien als je langs loopt, wat het idee geeft of je 1 of andere beroemdheid bent… Maar waar was ik: ik zat dus met een groep koreanen aan tafel. En het viel me opeens op, dat ze allemaal zo luid smakten, en dat niet alleen, ook nog eens met hun mond open. Ergens voelde ik me wel heel triomfantelijk, aangezien ik me nu opeens heel beschaafd voelde, met mijn bescheiden ‘smakjes’, en sporadische momenten dat ik praatte met mijn mond vol.. Toch, toen ik met deze groep, en een groep amerikanen samen at, na de dienst in de kerk, voelde ik me lichtelijk plaatsvervangend beschaamd, wegens het schijnbare nog luidere gesmak van de koreaanse helft van de tafel, en de lichtelijk verbaasde gezichten van de amerikanen aan de andere kant. Vandaag, inmiddels een week na het smak-gebeuren, heb ik dit tafereel kunnen ontravelen. In korea is het blijkbaar een blijk van respect en waardering, om luid smakkend je eten op te eten, inclusief het met je mond open eten. Ik ben benieuwd hoe Koreanen hun tanden poetsen….:)…

De was zat vast
Opeens weet je het.. Aangezien we in ons gebouw (men’s hall), nog steeds geen wasmachines hebben, moeten wij de wasmachines in het gebouw naast ons gebruiken(Stout hall). Tenminste, moeten… mogen, maar toch wel handig om de was te kunnen doen, aangezien ik van alles ongeveer de hoeveelheid van 1 week heb meegenomen..
Aangezien iedereen in het weekend zich bedenkt dat de was nog gedaan moet worden, en zo ook ik, besloot ik om 10 uur ‘s avonds: weet je wat, ik denk dat het nu een goed tijdstip is om de was te gaan doen. En ja, 4 wasmachines vrij, dus in ieder geval 1 voor mij! Daarna gingen we met wat mensen nog even gezellig wat drinken, waar we met de fiets heen konden. Supercool:).. De fiets is wat laag, maar doet het goed, hij heeft alleen geen licht, dus we fietstsen vooraslnog in het donker op de autoweg, maar Kearney heeft ’s avonds niet veel verkeer, dus dat ging goed. Afijn, eenmaal terug bedacht ik me dat mijn was nog (nat) in de wasmachine zat… Maar blijken ze na 11 uur alle gebouwen af te sluiten. Dus mijn was zat ‘vast’. Ik terug naar men’s hall, iemand gevonden met een sleutel van mantor, om vervolgens weer terug te lopen naar mantor, en natuurlijk net iemand tegen het lijf te lopen die ook mantor in moest. Voor niks heen en weer gelopen, maar ik kon het gebouw in, en daar ging t uiteindelijk om; Was uit de wasmachine, was in de droger + 25 cent (50 cent wassen, 25 cent drogen). Weer terug naar men’s, waar iedereen inmiddels richting bed ging (logisch rond half 1), en ik op mn was wachtte.. Maar ook de jongen met de sleutel ging naar bed. Dilemma.
Ik dacht, wie weet, ik loop daar nu heen zonder sleutel, en dan komt er vast wel weer net iemand aanlopen. Ik naar buiten… Ik loop naar de deur… en… nee… niemand.
Mijn intuitie vertelde me dat er vast wel iemand langs zou komen… Ik ben dus maar op een muurtje gaan zitten, wachtend op iemand die mij erin kon laten.. net toen ik de moed op wou geven, kwam er iemand aan.. maar helaas, ze moest mijn eigen gebouw in… aangezien ik het idee had dat ik maar beter kon verklaren waarom ik in mn eentje, om kwart voor 1, buiten op een muurtje voor de ingang van men’s (met uitzicht op mantor) zat, vertelde ik dat mijn was opgesloten zat.. En: lang leve mensen die iemand in mantor kennen. ze bood aan een haar vriend te bellen, die daar woonde, die vervolgens mij naar binnen kon laten. Mooi, dacht ik. Zij naar binnen in men’s, want daar was haar telefoon, ik nog steeds voor de deur van men’s, nu wetende dat het moment dat mijn was bevrijd kon worden, en ik naar bed kon, nabij was gekomen. Ze was nog niet net de hoek om binnen in ons gebouw, toen er iemand aan kwam lopen, die regelrecht mantor binnenging. Maar… ik moest nu wachten op haar, want zij ging nu iemand bellen… en t zal ook niet waar zijn, of er kwam daarna ook iemand uit mantor gelopen, ook met was (ik had dr toch moeten vragen hoe zij naar binnen was gekomen..)
Maar goed, ik heb toch maar gewacht, hoewel de verleiding om nu t kon snel naar binnen te gaan groot was. Chelsey kwam weer terug, waarna haar vriend Riley naar beneden was gekomen om de deur te openen. Alle wegen leiden dus uiteindelijk naar de wasmachines, ook de omwegen, en daarbij weer 2 nieuwe namen geleerd.
Wasje eruit, deurtje dicht, bedtijd…

Tijd voor Taal
Als je dingen letterlijk uit het nederlands neemt, en vertaalt in het amerikaans, krijg je soms rare constructies.
1. Ik was bezig met het lezen van mijn artikelen voor politiek (wat overigens nog behoorlijk veel is, tegenover weinig tijd). Het ging over de 1e en 2e kamer, en hoe dat verdeelt is in verschillende landen, en hoe het genoemd wordt.. Dus ik in het rijtje van “2e kamer” is kijken hoeveel zetels die eigenlijk hebben in nederland. En het waren er 75. Ik denk hier klopt toch iets niet. Dus ik kijk verder. Blijkt bij ons de 2e kamer, de 1e kamer genoemd te worden.
2. Klokkijken…ik zeg hier regelmatig de tijd verkeert, of maak een afspraak om dan vervolgens te denken dat die een uur eerder is dan afgesproken. Als wij bv. zeggen half 9, zeggen ze hier half past 8, oftewel je moet terug denken, inplaats van voorruit. Maar, volgens Wilbert, 1 van de nederlandse jongens, is het nog lastiger om het in het nederlands te moeten leren. Ik vond dat wel meevallen, maar hij het uitlegde moest ik hem eigenlijk wel gelijk geven. Want hier zeggen ze tenminste nog half PAST 8. wij zeggen gewoon half 9, en dan moet je als buitenlander maar net weten dat we dan bedoelen half OVER negen.
3. Getallen…Ik blijf hier fouten maken met getallen boven de 10. zeggen wij vijfenzestig voor 65, zeggen ze hier sixtyfive. Maar eigenlijk, is de amerikaanse manier (ook hier) veel logischer..

Groetjes,

Marjo