En we gaan nog niet naar huis….

Allereerst was het vorige week finalsweek, oftewel maandag, dinsdag en donderdag een eindexamen, en daarnaast ook nog mijn koffer inpakken en afscheid nemen. Ik had een hele ‘to-do-list’ op mijn deur hangen, met dingen als “fiets-terugbrengen”, “jurk-terugbrengen” en “koffer wegen”. De koffers mochten we wegen in de postoffice, wat nog best lastig was, aangezien ze daar normaal brieven wegen, of kleine pakketjes, en geen koffers. Ik ben er uiteindelijk 3 keer geweest. De eerste keer was de koffer ruim onder het gewicht. Dit was natuurlijk goed nieuws, waarop ik dus al mn kleding erinstopte en boeken, waardoor hij de 2e keer natuurlijk te zwaar was. Toen weer dingen overgepakt, en uiteindelijk precies het maximum gewicht.

Donderdagavond gezellig met alle mensen van men’s hall (die er nog waren), uit eten geweest, en nog wat gedronken naderhand… wat er op neer kwam dat ik uiteindelijk maar 3 uurtjes slaap kreeg, want ik moest ’s ochtends om 6 uur op staan om te vertrekken naar het vliegveld. Maar, dacht ik, dat komt goed. Ik slaap morgen thuis wel weer bij…

Sommige dingen gaan anders dan je verwacht…

- In Nebraska, daar zou het flink sneeuwen. Ik werd door iedereen voor vertrek gewaarschuwd toch vooral warme kleding mee te nemen. Menigeen in Nebraska vroeg mij: hebben jullie sneeuw in Nederland? Wacht maar tot je hier sneeuw meemaakt. Nou ik had best wel zin om die 'pakken sneeuw' mee te maken, maar IN NEBRASKA, niet TIJDENS MIJN TERUGREIS. En dat deed het dus wel, zoals waarschijnlijk niemand is ontgaan. Zo erg, dat londen dichtging, en ons vliegtuig na een uur rondcircelen moest uitwijken naar een ander vliegveld vanwege een brandstoftekort
- Hoewel ik verwachtte te vliegen via Chicago, London en dan Amsterdam, ging ik uiteindelijk via Dublin. Ik riep laatst nog dat ik wou reizen naar Indonesie, India en nog wat andere landen, o.a. Ierland. Ik had het me alleen net een beetje anders voorgesteld:)… Maar ik ben nu dus ook voor de eerste keer in Ierland geweest, waar we overigens een enorm mooi hotel kregen, lekker en luxe eten, tweepersoonsbedden voor 1 persoon, gratis wifi, en een eigen meneer bij de receptie voor de “American-Airlines-mensen” (Wel leuk, je behoort opeens tot een soort nieuwe ‘clique’). Dit had het voordeel dat ‘de rest’ allemaal in lange rijen wachtte, terwijl ‘wij’ langs de rij konden om vragen te stellen over vluchten en hoe nu verder aan ‘onze meneer’
- Hoewel ik van tevoren al klaagde dat de terugreis zo lang was, viel de oorspronkelijke tijd uiteindelijk in het niet bij mijn gereisde tijd. 49 uur gereisd van Kearney naar Amsterdam. Hoe leuk het ook was om in een luxe hotel in Ierland te zitten, toen mijn roommate voor 1 nacht uiteindelijk op eigen kosten met de ferry naar London besloot te gaan, om zo in ieder geval wat langer haar vriend te kunnen zien die ook naar London was gereisd, was het toch wel een beetje ‘lonely’ daar in het hotel, met daarbij een jetlag, en wou ik toch eigenlijk nu wel erg graag naar huis. En daar heb je moeders voor:).. die heeft gebeld en gebeld en geregeld dat ik met een ticket vanuit Dublin diezelfde dag (1 dag na aankomst in Dublin) nog naar Amsterdam kon vliegen. Dus ‘onze receptie meneer’ belde voor mij een taxi. Nog best duur, wat ik later ondekte kwam doordat de taxi-chauffeur eerst nog naar de wc ging, maar de meter ondertussen al aan had staan, maar ok, hij bracht mij uiteindelijk naar het vliegveld. Daar nog even spannend omdat niemand mijn ticket daar had. Ik heb dus nog wat heen en weer gerend met koffer en al, inmiddels behoorlijk zenuwachtig op zoek naar de balie waar iemand wel mijn ticket had. Toen eenmaal in het bezit van mijn ticket, vertelde de mevrouw achter de balie van de koffers me dat mijn handbagage te zwaar was… Dat was toch wel een beetje de druppel. Met lichte frustratie, maar vooral heel erg ‘mijzelf-zielig-voelend’ probeerde ik uit te leggen dat dit dezelfde handbagage was die ik gister ook meehad en dat mijn koffer ook al aan het limiet zat, en ik dus niets kon overplaatsen. Maar mevrouw was niet erg meelevend met het inmiddels ‘bijna-huilende-ik ben dan wel volwassen maar wil nu naar huis –meisje’. Ik dus toch maar mn handbagage openen, laptop eruit, en toen zei ze: ohh, maar een laptop mag los mee. En toen was alles opeens goed. Met een mix van dankbaarheid en pissigheid bedankt ik haar, ging in de rij voor de controle staan, en begon maar gewoon te praten tegen de meneer achter mij, omdat ik behoefte had iemand anders te laten delen in mijn ervaringen en vertragingen. En de meneer luisterde beleefd, en kon ook nog eens een beetje nederlands. In het vliegtuig zat ik naast een echtpaar dat naar Mexico zou gaan, maar dat inmiddels ook redelijk zenuwachtig was of ze wel al hun vluchten zouden halen. De drankjes in dit vliegtuig moesten betaald worden, weer een extra reden voor mij weer me ergens aan te ergeren, maar het echtpaar had een bonnetje voor een x-bedrag aan gratis iets te bestellen, en toen daar geld op over was, mocht ik daarvan iets uitkiezen. Superlief, en denk niet dat ik vaak zo blij ben geweest met warme thee!...
- Uiteindelijk dus een hoop aardige nieuwe mensen voor korte tijd ontmoet. Verschillende mensen van wie ik een mobiel mocht gebruiken, omdat mijn telefoon leeg was. Mijn roommate in het hotel, die meehielp met het zoeken naar een vlucht toen we net op Dublin waren aangekomen en na bijna 14 uur niemand gehad te hebben om mee te kletsen was ik blij iemand te hebben weer mee te kunnen praten. Een jongen uit het hotel die hielp al mijn koffers naar beneden te dragen toen ik kon vertrekken. De american airlines meneer van het hotel, die probeerde te bellen met de airlines voor mij, die me meteen een nieuwe sleutel gaf toen ik mezelf buitenhadgesloten had uit mn kamer (sommige dingen veranderen nooit:)), en die blij voor me was dat ik een vlucht had naar Amsterdam.


En nu dus weer thuis. Superbedankt voor het volgen van mijn reis!!!

Groetjes, na 4 maanden, vanuit Amsterdam.