De tijd van gaan is nu bijna gekomen...

Deze titel heb ik al eerder gebruikt, toen ik weg ging uit Nederland. Het voelde toen alsof ik iets vertrouwds achter liet, en iets nieuws, engs, onbekends tegemoet ging. Toen ik mijn ticket boekte om naar Nebraska te gaan, moest ik bedenken wanneer ik weer terug zou vliegen naar Nederland. Ik was er toen vrijwel van onvertuigd dat ik na 4 maanden wel genoeg zou hebben van Amerika, en er weer reikhalzend naar uit zou zien terug te gaan naar Nederland. Nu ik nog maar 3 dagen te gaan heb hier, weet ik niet of ik nog steeds meteen terug had gewild, en voelt het ergens weer bekend. Alsof ik iets nieuws tegemoet ga en iets vertrouwds achterlaat, wat ik ben gaan zien als een soort thuis.
Hoewel ik er naar uitzie familie en vrienden weer te zien, Brinta te eten, met de trein te kunnen reizen, in de weekenden naar huis te kunnen, te leven in een omgeving zonder airconditioning, een telefoon te hebben waar ik niet hoef te betalen voor smsjes die ik ontvang, en mn tanden te kunnen poetsen met mn mond open, en pas weer les te kunnen hebben vanaf 8:45 in plaats van acht uur 's ochtends, en meer van dat soort kleine dingen, zal ik het nog gaan missen te ‘transferen’. Om rond te lopen op campus. Om ‘de international student’ te zijn, met alle privileges die dat met zich meebrengt (het is vaak een leuk en zeer handig excuus…). Het weer is hier echt super geweest. Het is nu trouwens (eindelijk) wel echt koud. Maar het zonnetje schijnt nog steeds.
Ik heb vanochtend mijn 1-na-laatste examen gedaan, dus mijn laatste examen is nu donderdagochtend. Ik denk dat het dus vandaag tijd is m’n koffer tevoorschijn te halen, wat op de 1 of andere manier een zeer trieste gebeurtenis lijkt…
Mijn leraar voor politiek heeft inmiddels trouwens een zoon:)…
Maar, wat wel mooi is van het ergens zijn voor een korte periode, is denk ik dat je meer beseft dat je ervan moet genieten zolang je er bent… En tegen mensen kan zeggen dat je het leuk vond hun hebt te leren kennen… Zo was ik vanochtend voor de laatste keer aan de andere kant van de campus in het business law gebouw. En na mijn test kocht ik daar voor de laatste keer een fruitcup. De cashière, een oudere en altijd vrolijke vrouw, vroeg of dit nu de laatste keer was dat ik daar was. Toen kwam ze vanachter de counter, en gaf me een hug, en ik kreeg nog een gratis plak cake…
Zo ook vrijdag dag gezegd tegen dr. Davis. We kregen een medaille en oorkonde. En ’s avonds samen met andere leerlingen bij mijn piano lerares gegeten. Toen zaterdag wezen bowlen met de mensen van men’s hall als afscheid, en zondag afscheid genomen bij CSF.
Ik ga nu proberen mijn boeken terug te verkopen bij de boekwinkel, hopende dat het beter gaat dan toen ik ze probeerde te kopen… Ik heb inmiddels meer spullen die ik mee terug wil nemen dan waar ik mee kwam, dus als ik boeken kan verkopen is dat mooi meegenomen.

Super bedankt allemaal voor het lezen en reageren op de blogs. Ik denk dat dit mijn laatste blog vanuit Nebraska is. Het is goed om te weten dat al laat ik hier dingen maar ook vrienden achter, er in Nederland ook weer mensen en vrienden zijn waar ik weer naar terug ga.

Marjo