Jongens en huiswerk

Volgens mij is het een onmogelijke combinatie. Een soort van tegenovergestelde. Zoals je water en vuur hebt, of koud en warm, zo is het met jongens en huiswerk maken. En vooral met jongens en huiswerk maken in een groep. En dan nog sterker met jongens, huiswerk maken, in een groep, ná schooltijd. Waar ik gewend was huiswerk te geven aan een groep meiden, waar het muisstil was, en alle meiden hun huiswerk onder hier en daar wat gegiechel en gefluister maakten, en zelfs in de pauze nog wouden doorwerken, was vandaag weer even andere koek. Het begon allemaal heel goed, op zich. De kids kwamen binnen en we waren maar met z’n 9-en. Maar dan wel met 5 jongens. En ik heb niks tegen jongens. Maar dus wel als ze huiswerk moeten maken. Het begon al met het voorstelrondje. Ieder mag zijn naam, groep en favoriete vak op school noemen. De meisjes giechelen, vertellen hun naam, groep en favoriete vakken. Hun lievelingsvakken zijn handvaardigheid en rekenen. Dan de jongens. Mijn naam is hadziefsjan. Andere jongen: nee man, je naam is helemaal niet zo..Haha.. nee mijn naam is niet zo. En ik ben 9 jaar, en mijn favoriete vak is vechten. Het lievelingsvak van de buurman van de jongen waar ik nu de naam dus niet van weet is kickboksen. Ik probeer er maar een educatieve draai aan te geven, zeg dat waarschijnlijk gym hun lievelingsvak is, en dat wij in kickboksen en vechten niet aan ‘huiswerkbegeleiding’ doen.

Vervolgens is het tijd om ‘huiswerk’ te maken. Na de eerste 5 minuten is de spanningsboog waarschijnlijk al te lang gerekt. De meisjes hebben vragen over de sommen die ze niet snappen, maar de jongens maken zich druk over heel andere dingen: juf, is het al pauze? Na 10 minuten; juf, hoe lang nog? Vervolgens: Juf.. ik moet naar de wc.. juf..mag ik een donald duck lezen…

Dan, als eindelijk de pauze is aangebroken, werken de meisjes nog door, en vliegen de jongens naar buiten om ‘hun’ lievelingsvak te beoefenen. Jongen 1 zegt tegen jongen 2: ik ga je tanden uit je bek slaan. Ik heb het een beetje gehad met de hele tijd te roepen: dat mag niet! Daarom zeg ik: dat vind ik niet zo’n goed idee. Hij: Ja juf, maar hij is irritant, dus ik wil z’n tanden uit z’n bek slaan… Ik besluit het over een andere boeg te gooien. Allereerst is het tanden uit je mond slaan, en niet bek. Ten tweede, lijkt me dat geen goed plan, want als zijn tanden eruit liggen, dan moeten je ouders betalen, en daar zijn ze vast niet blij mee. Ik vind dat dit wel een redelijk goede argumentatie is voor mijn standpunt, en denk dat hij dit ook inziet, als hij vervolgt: ja, maar ik bedoel het niet echt zo. Ik wil net zuchten van opluchting, waarna hij vervolgt: ja, want ik bedoel niet echt tanden uit zn bek slaan, maar ‘gewoon’ slaan. Oja, gewoon slaan. Nee, dat is natuurlijk helemaal ok.. ik probeer nog even uit te leggen dat ook dit niet door de beugel kan, maar besluit dat het maar beter is weer naar binnen te gaan.

Weer terug in de les, spelen we galgje. Misschien is dat dan ook wel niet pedagogisch verantwoord, en kunnen we er beter een woord-raad-spel van maken, maar dat klinkt weer niet zo lekker. Tijdens het spel doet jongen 2 weer irritant en jongen 1 roept door de klas: hou op man.. hou je BEK man. Ik kijk hem aan met mijn: wat-zei-je-daar-nou-blik, en hij draait bij, en schreeuwt nu, nog harder dan eerst: hou je MOND man. Ik moet dit dan maar zien als een positieve ontwikkeling denk ik :).. Maar mocht ik het nou ooit nog tot de 2e kamer schoppen, dan schaf ik 1 ding af: huiswerk voor jongens.