Geen Italiaan te bekennen

Vandaag ging ik op zoek naar Italianen, in de stad. Niet voor mezelf, want ik heb al een Italiaan , maar voor mijn onderzoek. Ik had 3 plekken waar ik graag naar toe wou; het Italiaanse consulaat, een Italiaans café en het Italiaans cultureel Instituut. Het eerste obstakel op mijn weg was de logistiek. Het ene ligt in Amsterdam bij een gracht, het andere aan de andere kant van Amsterdam bij een andere gracht, en daartussen zaten dan een hoop verschillende tramlijnen. Met een hoeveelheid aan nummers op 1 blaadje (Eerst de 16, of 24, dan terug, dan 1 of 5 etc) hoop ik dat het gaat lukken. Ondanks dat ik mijn leven lang in Amsterdam heb gewoond, moet ik helaas toegeven dat ik geen idee heb hoe ik ergens kom …
Na dus mijn grote gids in Amsterdam, site 9292.nl geraadpleegd te hebben, wat allemaal op een klein blaadje door mij werd opgeschreven, ging ik vol goede moed richting het centrum. Eenmaal in het centrum begon het goed. De tram die ik moest hebben was er meteen, en vertrok ook vrij snel…
Het ging wellicht te goed, want na 1 halte stond de tram stil. En voor die tram, stonden er nog heel veel andere trams ook stil. Er was een ongeluk gebeurd.. Fijn dacht ik, heb ik weer. Ik wachtte, en wachtte, en bedacht toen ongeduldig dat ik ging proberen het wel te lopen. Ik uit de tram, ik zet een paar stappen, en, opeens beginnen de trams weer te rijden. Ik ren en kan nog net op de tram springen. Mooi, denk ik..
Eenmaal gearriveerd bij het Italiaans consulaat ben ik trots op mezelf, dat heb ik maar weer mooi gevonden. Maar de grootste uitdaging bleek binnen gelaten te worden. Sorry mevrouw, zeiden ze via de intercom, we zijn dicht. Maar hoe kan het dan dat u wel tegen met praat? Dacht ik.. Ik leg uit waarvoor ik kom, en hoop dat dit haar de deur open doet doen, en vraag of ik misschien een flyer op mag hangen. Nee, dat mocht niet. Ik druip af, zie de tram net vertrekken, en sta in de sneeuw op de tram te wachten…Zucht… op naar locatie 2.
Weer terug naar Centraal, weer een andere tram nemen, en zowaar reed die vrij snel weg. Ik liep met mijn kleine briefje maar liefst 3 grachten over, en vond het, in 1 keer! Om er vervolgens achter te komen dat ook zij dicht waren. En dan dicht-dicht. Stoelen op de tafels, niemand binnen, licht uit.
Ik besluit dan maar terug naar huis te keren, want de avond waar ik naar toe wou in het Italiaans cultureel instituut begint pas om 8 uur. Ik probeer nog een paar Italiaanse restaurants, want, slim als ik ben, dacht ik: in een Italiaans restaurant, werken Italianen. Toch? Leek mij op zich logisch. Niet dus. In een Italiaans restaurant in Amsterdam werken Turken, of andere nationaliteiten, maar geen Italiaan te bekennen. Ik ga terug met de metro, en luister naar de ruzie van een koppel naast me, en bedenk ik me dat ik nu mooi een hele middag heb verspeeld.
Dan is er maar 1 oplossing. Thuis gekomen drink ik een kopje karamel koffie met een chocolade-truffel van mijn moeder. Die had ze gisteren van mijn vader gekregen, en die had daarbij verteld dat ze ALLEEN voor mijn moeder waren (wetende dat ik best wel van chocolade hou). Ook mijn moeder riep gisteren dat ze inderdaad alleen voor haar waren. Maar ik ken mijn moeder, en inderdaad, ik krijg er nu toch wel eentje, of inmiddels vandaag al 2 
Les van vandaag, ik zal die Italianen vast ook wel vinden! Is het niet vandaag, dan wel morgen!