Marjo Di Prima & Antonio Rouvoet

We hadden op maandag om 14:30 onze afspraak op het stadsdeel in Amsterdam om in ondertrouw te gaan. Het enige papier wat we hiervoor nu nog nodig hadden, was het geboortecertificaat van Antonio. Deze had zijn moeder op de post gedaan, maar toen de post deze kwam bezorgen, was ik, natuurlijk, niet thuis. Dus ik vind een briefje in de bus, bel het postkantoor, en laat mij vertellen dat ik pas morgen de akte kan ophalen, na 13:00. Dus ik sta om 13:30 op het postkantoor, maar geen pakketje nog brief te bekennen. Sorry mevrouw, zegt de postmeneer. Dat gebeurt wel eens, u weet wel, niet alle postbodes zijn op tijd. Mijn humeur daalt, ik vraag wanneer het dan wel komt, en hij verzekert mij dat het er maandag zeker moet zijn, en dat ze dan ook open zijn, en al mopperend loop ik de winkel uit.

Vervolgens stond ik maandag 2 uur voor de afspraak op het stadsdeel in Amsterdam, deze keer met Antonio, weer in het postkantoor. Ik lever mijn briefje in, de meneer zoekt… en zoekt…. En zoekt… en mompelt iets als: dat is raar… lichte paniek breekt nu bij mij uit. De meneer loopt naar een andere kast, en mompelt nog een keer: heel vreemd, en vraagt: Weet u zeker dat het een brief was? Ik begin de meneer te vertellen dat dit een brief was, en wel een heel belangrijke brief, en wel een brief die ik zometeen nodig heb om in ondertrouw te gaan. Een oude meneer achter ons hoort dat en zegt: oh, wat mooi, gefeliciteerd hé! Ik bedank de meneer, maar maak duidelijk dat we dus voorlopig niet trouwen als die brief niet te vinden is. De spanning loopt op, en de post-meneer duikt weer in de la met alle brieven, en vraagt: nummer 74? Ja zeg ik, huisnummer 74. Ik doe een schietgebedje en uiteindelijk komt de brief dan boven water… Ik kan weer redelijk ademhalen, en de meneer achter ons is helemaal blij als we de winkel uitlopen: trouwen, wat mooi, een fijne dag hè! Speciaal hè!...

Terwijl alles nu in orde lijkt te zijn voor onze afspraak, en we op de tram wachten om nu met de geboorteakte in ondertrouw te gaan, wordt Antonio gebeld. Het Italiaanse consulaat. Zijn nieuwe id-kaart is klaar, en hij kan hem ophalen. Maar vervolgens vraagt de mevrouw: ja, en even om te checken, er staat hier dat u weduwnaar bent. Klopt dit of is dat een fout? Antonio valt stil, en ook ik weet even niet wat ik moet zeggen, en de mevrouw aan de telefoon vraagt of alles goed is aan de andere kant van de lijn. Antonio legt snel uit dat dat een fout is, dat hij geen weduwnaar is, maar dat hij wel op het punt staat in ondertrouw te gaan. Achteraf gezien bleek het gelukkig een fout te zijn, en heeft men ergens iets verkeerd opgeschreven… Maar toch maar niet aan de mevrouw op het stadsdeel verteld..

Tijdens de ondertrouw, waar we zitten aan een tafel bezaait met allemaal papieren, kopiën en handtekeningen, vraagt de mevrouw: en hoe willen jullie eigenlijk gaan heten? Vervolgens krijgen we maar liefst 4 opties per persoon. Ik kan worden mevrouw Di Prima-Rouvoet, of andersom, of alleen Di Prima of alleen Rouvoet. Antonio kan echter ook uit dezelfde opties kiezen. Dit vind ik interessant. Ik vraag de mevrouw: dus als ik het goed begrijp, kunnen we ook van achternaam wisselen, en neem ik Di Prima, en hij Rouvoet. De mevrouw heeft deze vraag volgens mij nog nooit gekregen, want zegt: hmm… daar zeg je me wat…. En dan: ik denk het wel ja. Het was meer als grapje bedoelt, maar gelukkig hoeven we nu nog niet te kiezen, en kunnen we daar thuis nog even over nadenken.

Na de ondertrouw hebben we meteen een afspraak gemaakt in Zaandam, wat even moeilijk gaat, maar het is nu dus eindelijk gelukt: we hebben een trouwdatum! De mevrouw op het stadsdeel daar keek ons even raar aan dat we in Zaandam op het gemeentehuis wouden trouwen: weten jullie dat wel zeker? Waarom niet ergens anders? Of in Italië… Maar we waren inmiddels vrij zeker van onze zaak: na al deze moeite, zullen we trouwen in Zaandam ook!