Meneer Uil is watching me..

Deze week hebben we op de universiteit 'writingweek' samen met studiegenootjes, en gaan we met z'n allen studeren, wat kan klinken alsof er dan niks gebeurd, maar het doel is juist daardoor meer te doen, en het werkt heel productief, echt :)

De week begon wat minder productief. Sinds mijn vorige laptop heeft besloten ermee op te houden, heb ik een nieuwe kleinere laptop. Heel handig om makkelijk mee te nemen, iets minder handig als je zo’n 20 interviews moet doorlezen op een klein schermpje, en dus besloot ik om alles uit te printen. Om thuis 200 pagina’s uit te gaan printen leek me niet zo handig, en dus ging ik een uur van tevoren naar de universiteit om daar alles te printen. Ergens had ik al een vaag voorgevoel dat de combinatie van de uni en iets uit moeten printen wellicht moeilijk kon gaan, en dus vroeg ik Antonio om mee te gaan.

Eenmaal aangekomen ging dan ook wel bijna alles fout wat er fout kon gaan. Ik stond bij de printer, wou mijn chipknip erin doen, en kwam erachter dat ik mijn portemonnee was vergeten. Wij naar beneden, geld op Antonio zijn chipknip zetten, en weer terug naar boven.
Enfin, eenmaal terug boven bij de printer lukte het niet rechtstreeks te printen vanaf mijn USB. Dus moest ik een computer zoeken. Computer gevonden, maar zonder USB ingang. Andere computer, ook geen USB ingang. Naar de bieb, op de volgende verdieping, wel een USB-ingang, maar daar kon je weer geen documenten openen, en zo ging het nog even door. Naar de computerzaal 2 verdiepingen hoger die computers moest hebben waar je wel documenten op kan openen, maar daar waren tentamens. Naar de andere computerzaal, op inmiddels de 5e verdieping, hetzelfde verhaal. De moed zakte mij in de schoenen, letterlijk en figuurlijk, en toen moesten we weer 10 trappen naar beneden, aangezien ik het niet zo heb op liften.

Uiteindelijk gingen we dus weer helemaal naar beneden naar de afdeling ‘reprografie’ (mooi woord voor kopieercentrum), waar je ook kan printen alleen kost het daar bijna het dubbele. Antonio besloot dat we dan maar wat duurder gingen printen, en ik legde me daarbij neer. Een beetje verslagen overhandigde ik de kopieercentrum-meneer mijn USB, die wat liep te mopperen over studenten die zo veel geld besteden aan printen als je net zo goed een eigen printer kon kopen. Eenmaal achter zijn computer roept ie: maar het zijn allemaal losse documenten, dus dat betekent dat het nog meer kost per bladzijde, en dat ik je per document ook startkosten moet berekenen.

Antonio riep: doe maar, ik sloeg aan het rekenen en kreeg het benauwd van hoeveel dit ging kosten, en de meneer was aan het mopperen over studenten die maar allemaal losse documenten aanleveren, en dat dit hem erg veel tijd kostte. Ik kon de tranen inmiddels niet meer binnen houden, en legde uit dat ik hier ook niet voor mijn lol stond, wat wellicht in mijn voordeel werkte volgens Antonio, want uiteindelijk rekende hij me inplaats van 15 keer toch maar 1 keer de startkosten. 30 euro lichter, en een stapel papier rijker begon ik aan de writing week.

Eenmaal aan het schrijven geslagen ontdekte ik de volgende uitvinding: de productiviteits-uil. Dit is een programma dat je kan downloaden, en dan komt Meneer Uil bij elke site op je computer meekijken, en zegt dan voor de pagina’s die jij hebt opgegeven na 5 minuten: Go back to work, of sluit sommige pagina’s automatisch af, zoals facebook. Je kan instellen wanneer je pauze’s hebt, en dan vliegt hij weg. Onze verhouding is nog niet helemaal ok, want de uil heeft nog geen respect voor me. Het probleem is dat als ik ’s avonds thuis ben, en bijvoorbeeld email wou checken, meneer uil nog steeds vond dat ik moest werken. Ik was het hier niet mee eens, en voeg dus regelmatig pauze’s toe, wanneer meneer uil mijn toegang tot internet verspert. Maar elke keer als je dat doet, heeft de uil het idee dat je hem omzeild (wat eigenlijk zo is) en heeft hij dus minder respect voor je.

In een van de pauze’s die wel door meneer uil getolereerd werd, maar waarin ik niet op de computer zat, maar in de lift, mistte ik de uil wel een beetje. Terwijl ik in de lift stapte, waar ik eigenlijk niet zo van hou, viel het me op dat het naar rook stonk, en ik besefte me dat dit altijd zo is in deze lift. Ik was dus aan het vertellen aan de anderen dat het zo raar is dat deze lift altijd naar sigaretten ruikt. Als we op de 2e verdieping stoppen, stapt de jongen die in de lift stond uit, en zegt tegen mij; sorry. De anderen lachen, en ik besef me dat ik wat stoms heb gezegd, en dat de oorzaak van de rook-geur bij hem vandaan kwam. Ik schaamde me diep, en op zo’n moment zou ik wel een persoonlijk wijze uil willen hebben, die mijn opmerkingen voor mij screent, en degene die niet zo wijs zijn blokkeert. Zou handig zijn:). Mocht dit mogelijk zijn dan claim ik hierbij het patent.

Inmiddels is het half 1, en tijd om deze blog te posten en te gaan slapen. Terwijl ik deze blog post, begint Meneer Uil weer met aftellen van 5 minuten, en dus heb ik hem naar bed gestuurd. Morgen weer tijd voor een andere productieve dag, samen met de uil, wie weet dat hij wat respect voor me krijgt.