How to marry an Italian man?

Ik ga komende periode onderzoek doen naar Italianen en hun integratie in Nederland.
Dit is uiteraard totaal niet gerelateerd aan mijn persoonlijke omstandigheden (Ahum).
Maar wat ‘integratie’ dan ook mag betekenen (dat is wat ik wil uitzoeken in mijn onderzoek), dit zijn mijn ervaringen met de integratie in de Nederlandse bureaucratie van mijn Italiaanse man:

Dag 1
Vriendlief komt aan op schiphol, en vol goede moed gaan we gelijk op dag 1 naar het gemeentehuis om een burgerservicenummer aan te vragen. Dit nummer heb je nodig om legaal te kunnen werken in Nederland. Op het gemeentehuis aangekomen vragen wij om dit nummer, en krijgen opeens te horen dat Antonio moet inburgeren, de Nederlandse nationaliteit aan moet nemen, en dan ook maar meteen afstand moet nemen van zijn Italiaanse nationaliteit… Euhh.. Wat zei u? Mevrouw van de gemeente herhaald nog een keer wat ze zei, en ik kijk haar nog iets raarder aan dan daarvoor. Ik leg mevrouw uit dat dit niet nodig, dat hij Europeaan is, en dat dit volgens mij toch echt niet klopt. Nadat ze het haar gehele collega-kring om advies gevraagd heeft, vind ze uiteindelijk gelukkig iemand die deze wijsheid met mij deelt, en hoeft dat toch allemaal niet.

Een jaar later
Het toppunt van integratie, zegt men, is als je trouwt met iemand met de nationaliteit van het land waar je wilt integreren, en integratie was geloof ik wat Nederland heel graag wil voor buitenlanders. Nou, probeer maar eens te trouwen met een buitenlander..

Stap 1: we willen trouwen in een andere gemeente dan Amsterdam, maken een terugbelafspraak met een trouwambtenaar, ik word netjes teruggebeld, maar dan blijkt dat we eerst in ondertrouw moeten in Amsterdam om een afspraak te maken in die andere gemeente (Stand van zaken: 4 telefoontjes gedaan)

Stap 2: de mevrouw in de andere gemeente vertelde ons dat we een internationaal geboorte-certificaat nodig hebben en een certificaat van burgerlijke staat. Want het zou zomaar kunnen dat Antonio stiekem getrouwd is in Italie zonder dat ik dat weet, en ook zonder dat hij het weet trouwens, en we willen uiteraard graag controleren of Antonio wel echt geboren is, en of hij niet toevallig al getrouwd is… er volgt een reisje naar het Italiaanse consulaat. Daar wordt ons verteld dat er 2 verschillende certificaten zijn over de burgerlijke staat, maar ook zij weten niet welke nodig is, dus dat moeten we vragen aan de gemeente…

Stap 3: Weer bellen met mevrouw van de gemeente, maar die verteld ons dat we Amsterdam moeten bellen, daar staan we immers ingeschreven, en iedere gemeente heeft zijn eigen regels (handig!!)

Stap 4: Amsterdam bellen. Oh, mevrouw, u hoeft alleen maar een geboortecertificaat, en geen bewijs dat hij niet is getrouwd, want dat staat al in de computer. Nieuwe regels. U hoeft alleen maar zijn geboortecertificaat te regelen, die van u hebben we al, u maakt hier een afspraak, uw zet beiden uw handtekening, en u bent in ondertrouw gegaan.

Stap 5: goh, allemaal toch niet zo ingewikkeld. Het thuisfront in Italië gebeld, daar gaan ze het briefje halen waarop staat dat hij echt is geboren op de datum en de plaats die eigenlijk ook al in zijn paspoort staan, maar ja, zo’n certificaat is natuurlijk toch nodig, en dat wordt naar ons opgestuurd.

Stap 6: ondertrouw afspraak maken in Amsterdam. Andere mevrouw aan de lijn. Ja maar mevrouw, u wilt trouwen met een buitenlander? Dan moet u eerst hier komen met dat papier, en dan willen wij ook weer kijken naar dat bewijs van waar hij geboren is en wanneer, want dat willen we ook weer controleren, en daar het liefst 2 weken met z’n allen naar kijken, en nadenken of dat papier wel de goede kwaliteit heeft (ik vraag me ondertussen af wat als het niet goed is? Nog een papier halen?). En dan kunt u daarna nog een keertje komen (ik denk ondertussen: ohw gezellig. We hebben toch niks te doen voor de rest, wij komen graag 10 keer naar het gemeentehuis om over papieren na te denken). Ik vraag haar of ze dit wel zeker weet. Mijn is immers al meerdere keren iets anders verteld. Ze gaat haar hele collega-kring weer af, ik zit weer een paar minuten te wachten, maar helaas is die ene collega die het allemaal wel goed wist van de vorige keer deze keer niet aanwezig. Mijn geduldslimiet is inmiddels bereikt, en ik vertel de mevrouw iets minder geduldig dat ik dan wel lekker naar een ander stadsdeel ga.

Stap 7: ander stadsdeel gebeld. Ja mevrouw, u moet toch ook waarschijnlijk een bewijs hebben van dat hij niet getrouwd is. En misschien ook nog wel een stempel op het geboortecertificaat. En dat moet dan misschien ook wel in zijn geboorteplaats geregeld worden. Maar ja, eigenlijk weet ik het ook niet precies. Dat is tenminste eerlijk. Ik leg meneer uit dat vriendlief wel helemaal uit Veenendaal moet komen, dus het wel handig is als ik de goede informatie heb. Hij laat mij vervolgens weten dat ik ook prima in ondertrouw kan gaan zonder dat hij erbij is. Dat is natuurlijk helemaal logisch. Ze willen een bewijs dat hij niet getrouwd is, bewijs dat hij geboren is en waar, en dit bewijs willen ze dan weer controleren, maar op het moment suprême van de ondertrouw, willen ze geen bewijs of hij eigenlijk wel met mij wil trouwen, want dat kan ik blijkbaar ook alleen doen.

“En we gaan nog niet in ondertrouw….”

To be continued….