5 jaar verkering

Vandaag, terwijl ik aan het werk ben, realiseer ik me opeens dat het vandaag precies 5 jaar geleden is dat Antonio mij verkering vroeg. Destijds was ik nog bang dat ik ja had gezegd om te trouwen, aangezien hij met een ring kwam, en ik het woord 'fidanzare' naderhand had opgezocht, wat verloven bleek te betekenen. Na deze onduidelijkheid de wereld uit geholpen te hebben, het bleek toch om verkering te gaan, besloot Antonio dat hij me de volgende keer sokken kado gaf om verwarring te voorkomen. De sokken heb ik nooit gehad, maar inmiddels zijn we gelukkig getrouwd, spreek ik alweer een stuk beter Italiaans, en zijn we vandaag dus ook alweer 5 jaar samen. Het 'vieren' van dit heugelijke feit liep vandaag iets anders dan hoe ik het me had bedacht. Zo verheugde ik me op een romantisch etentje en een bos bloemen, maar moest Antonio precies vandaag langer werken, en at ik dus maar in m'n eentje pizza. Dit deed me weer denken aan onze huwelijksreis, en daarom hoog tijd om deel 1 van mijn blog van bijna 2 jaar geleden over de huwelijksreis te publiceren.

Een ontspannen huwelijksreis?
Iedereen zegt altijd dat je vooral moet genieten van de bruiloftsvoorbereidingen. Dat heb ik natuurlijk wel gedaan, maar daarnaast is het toch ook een groot deel bloed, zweet en tranen. Zo kan je samen discussiëren over of je nou wel of geen bitterballen neemt bij het feest, en over heel veel andere dingen.. je bankrekening zien slinken met alle uitgaven, over alle kleine details nadenken… Na alle drukte van de bruiloft voorbereiden, en natuurlijk het genieten op de dag zelf, zijn we nu dan op huwelijksreis, het moment om lekker te ontspannen van alle drukte. Tenminste, dat is wat ik mij zo voorstelde bij een huwelijksreis… Maar zoals zoveel dingen die je je soms voorstelt, gaat het in de praktijk altijd anders.
1. We zouden maandagochtend vroeg vertrekken, en dan halverwege de reis overnachten in een romantisch stadje in Frankrijk. Echter de dag van tevoren ligt de uitlaat er opeens af van onze auto. Maandagochtend dus naar de garage, en naast een nieuwe uitlaat ook meteen gevraagd hoe het komt dat de auto na 80 km schokt. Het bleek dat de bougies vervangen moesten worden, wat een goed plan was, anders had onze auto de reis waarschijnlijk niet gered.
2. Later dan gepland, maar onderweg, gaat het allemaal goed. Onze nieuwe tom-tom wijst ons goed de weg, we zijn maar 2x een klein stukje fout gereden, en zijn inmiddels in Zwitserland. Daar kregen wij het geniale idee óver de Gothard te gaan, in plaats van door de Gothard, omdat ik het niet zo heb op tunnels, en al helemaal niet een tunnel van 17 kilometer lang. Daar blijkt dat de weg toch iets steiler is dan we dachten, en de auto iets minder vermogen heeft dan wij hoopten. Oftewel met gemiddeld 40 km per uur of minder tuffen we naar boven, alle auto’s crossen ons hard voorbij zodra ze de mogelijkheid hebben, en in mijn hoofd zie ik ons de auto het laatste stukje al duwen, en prefereer ik opeens toch de tunnel boven de pass.
3. Eenmaal boven nemen we even een pauze, vieren we dat onze auto toch maar boven is gekomen, en beginnen we aan de afdaling. Dat gaat goed. Als we bijna beneden zijn ruik ik iets branderigs. We kunnen de geur niet helemaal plaatsen, en denken dat er buiten iets is. Als we de snelweg opgaan, roept Antonio echter keihard ‘Shit’, zet de auto op de vlucht-strook, kijk ik naar achteren, en zie dat er allemaal rook onder onze auto vandaan komt. Binnen enkele momenten hebben we onze gele hesjes aan, degene die ik daar meer voor de sier had liggen dan echt dacht nodig te hebben, staan we naast de auto, en is ons adrenaline-level met enkele graden gestegen.
4. In zo’n situatie is het eerste wat je natuurlijk wilt doen even bellen met je ouders, voor ouderlijk advies. Maar, uiteraard, doen beiden telefoons het niet, en waar we normaal altijd bereik hebben in Italië, heeft onze telefoon-leverancier blijkbaar besloten op vakantie te gaan (tip: neem als echtpaar 2 verschillende providers).
5. Het oliepeil blijkt flink gedaald door de reis, ondanks ons voornemen niks in Zwitserland te kopen, nu dan toch maar een nieuw flesje olie voor de auto, en een chocoladereep, voor ons. Nadat de auto is afgekoeld besluiten we toch maar door te rijden. Terwijl Antonio mij moed inpraat, en we voor de zekerheid met 80 km per uur rijden, komen we dan toch nog ‘thuis’ aan in Italië.
6. Na de avontuurlijke tocht is het dan eindelijk uitrusten in het huisje, vlakbij anto’s ouderlijk huis. Het weer is heerlijk, lang uitslapen en nog nagenieten van de bruiloft en de eerste foto’s die binnenkomen.
7. Totdat we de 3e nacht, vlak voor het naar bed gaan, we enkele ongewenste medebewoners tegen komen. Eerst een grote spin in de badkamer, dan een grote schorpioen in de slaapkamer, en vervolgens net voor we het licht ontdek ik opeens een familielid van de andere schorpioen op de muur, recht boven ons hoofd. Na een avontuurlijke slachttocht, waarbij de spin en 2- schorpioenen het loodje leggen, besluiten wij dat wij hier geen oog meer dicht doen vannacht. Met de dekens en de kussens onder de arm, doen we ons huisje op slot, en lopen we naar Anto’s ouderlijk huis om daar onderdak te zoeken. Morgen houden we wel een grote schorpioenen-schoonmaak-actie, maar vandaag genoeg adrenaline voor 1 dag.

wordt vervolgd....