Papagaaien, Koeien & Majo

Inmiddels zijn we alweer ruim een half jaar in Duitsland, 9 maanden om precies te zijn. In de tussentijd zijn we 1 keer verhuisd, van een plek met “heel weinig” mensen (10 huizen), naar een dorp met een “iets meer dan weinig” mensen (ongeveer 400 huizen). Hoog tijd dus voor een blog over onze belevingen hier. Hoewel men misschien verwacht dat er in een dorp niet veel te beleven valt, vermaken we ons hier inmiddels goed. Ons dorpje heet Bilstein. Ik vond deze naam eerst heel normaal, totdat Antonio een baan op de proef kreeg in Drolshagen. Toen moest ik opeens heel hard lachen.
In dit dorp kent iedereen iedereen, en inmiddels dus ook ons. Niemand begrijpt goed hoe een Italiaan en een Nederlander in Duitsland verzeild zijn geraakt, en nog minder mensen snappen hoe ik heet. “Margo?” nee.. “ Mario? aber dass ist ein jungens name doch?” en als ik dan uitleg dat het “Marjo” is dan: “haha, so wie Majonaise”? Voor velen, inclusief voor alle kinderen aan wie ik gymles geef eenmaal per week, ben ik dus (juf) Majo.
Naast de gymles en het café waar we elke week als vrijwilliger werken, zijn we nu ook de trotse bezitters van een ‘echte’ baan. Of eigenlijk zelfs meerdere. Antonio werkt bij een hoveniersbedrijf, hoewel Antonio zich soms afvraagt waarom Duitsers iets ‘tuin’ noemen terwijl ze alles bestraten en betegelen, en ik werk bij 2 hotels; deels bij de receptie en deels in de bediening.
Terwijl ik werk in het hotel waar ik elke maandag ben, hoor ik opeens geloei. Elke keer als ik wat hoor zorg ik dat ik naar de receptie loop, want het kunnen natuurlijk gasten zijn, maar dit geluid past niet echt in dat repertoire. Terwijl ik probeer te begrijpen waar het geluid vandaan komt, zie ik opeens een koe voorbij lopen, op de straat voor het hotel. Snel bel ik Antonio op, om te vragen wat ik moet doen als er een losse koe alleen op de straat loopt. Tijdens ons gesprek, komen er opeens nog meer koeien voorbij, en stelt Anto mij gerust dat deze van een boer komen die de koeien ’s avonds op stal zet. Haha, ik zag mijzelf al met een lasso achter de koe aangaan.
In datzelfde hotel woont ook een papagaai. Leuk beest, maar soms ook heel irritant. Hij is namelijk erg goed in de telefoon nadoen. Zo ren ik regelmatig naar de telefoon, om er achter te komen dat het de papagaai was. Ook kan hij goed mensen-stemmen nadoen. Zo heb ik een poosje lopen zoeken naar een gast die riep, om vervolgens te ontdekken dat de papagaai ook “Hallo, is daar iemand” kan zeggen.
Naast mijn baan op maandag, werk ik ook nog in een ander hotel, met voornamelijk oudere gasten. Dit maakt voornamelijk de afdeling gevonden voorwerpen erg grappig. Vind je normaal gesproken misschien nog een jas, onderbroek of dat soort dingen van iemand op een kamer, hier heb ik al 2 maal van iemand een gehoorapparaatje gevonden.
Naast al het werken is er nou wel wat minder tijd voor ontspannen, maar dat gaan we snel goedmaken zodra we op onze welverdiende vakantie gaan.

Liefs uit Duitsland,
Marjo