Kerst met Keelpijn

Mijn goede voornemen voor 2015, was om elke week een blog te gaan schrijven. Hiermee is het dus officieel dat dit goede voornemen niet gelukt is, want we zijn alweer in week 3 van het nieuwe jaar, en ik heb nog geen blog geplaatst. Maar mijn nieuwe goede voornemen voor 2015, als dat nog mag halverwege januari, is dus te proberen met regelmaat een blog te produceren. Op deze manier, hoop ik jullie te laten meegenieten van mijn o zo interessante leven (ahum) hier in Duitsland :).

Waarover ik deze keer eigenlijk wou schrijven, is de afgelopen kerst. De periode die 'the most wonderful time of the year' zou moeten zijn.

Allereerst waren we nu natuurlijk met de kerst in Duitsland. Niet naar de familie in Italië, niet naar de familie in Nederland, maar in Duitsland. Hoewel Duitsland bekend staat om zijn kerstmarkten, zat de kerstsfeer er niet heel erg in; geen sneeuw, maar heel, veel, regen, geen vakantie want het werk ging gewoon door en om het nog gezelliger te maken kreeg ik ook nog ineens veel last van mijn keel. Ik ben hier nog niet naar de dokter geweest, maar als ze dan opeens een periode dichtgaan wegens de feestdagen, net als alle winkels en supermarkten, moest ik natuurlijk naar de dokter. Het begon vrijdag-middag opeens heel pijn te doen. En vrijdagavond zo erg dat ik zelfs niets meer eten kon. Nou grappen menige al dat je voor Marjo het beste maar alles kan pureren, omdat ik een groot talent ben in langzaam eten en alles zeer goed te kauwen, maar nu moest dus inderdaad alles gepureerd worden, omdat ik echt niks meer weg kreeg.

En de huisartsenpraktijken in de buurt waren natuurlijk allemaal, helaas pindakaas, al dicht voor de kerst. Ik kon gelukkig nog last minute ergens terecht bij een praktijk iets verderop, en bleek een lichte keelontsteking te hebben, en kreeg antibiotica voorgeschreven. Probleem: ik krijg die grote pillen echt niet doorgeslikt. Gelukkig was het niet perse nodig antibiotica te slikken, en kon ik ook een lichtere medicatie voorgeschreven krijgen, die volgens de huisarts eigenlijk ook veel beter was in mijn geval.

Dat ging even goed, en de keelpijn leek weg te gaan, tot de dag voor kerstavond. Het deed opeens weer meer pijn, ik voor de zekerheid weer naar de dokter, want ik moest toch werken met de kerst. Om een lang verhaal kort te maken: 24 december zaten we 's ochtends in de auto om dan toch antibiotica te gaan halen. En toen nog net voor de sluitingstijd bij de ALDI van die speciale melk-bacterie toetjes gehaald, die goed zijn voor je maag als je antibiotica slikt. Ondertussen stroomde het (natuurlijk) van de regen. Ik leg snel de toetjes op de stoel van de auto, en we lopen nog even snel langs de andere supermarkt naast de ALDI voor andere laatste boodschapjes, nu we hier toch zijn. Ik voelde me flink beroerd, moe, nat van de regen, m'n keel deed pijn, het was bijna kerst (hiep hoi), en nou moest ik ook nog van die grote pillen slikken waar ik tegen op zag, en überhaupt antibiotica te slikken vind ik niet zo fijn. Snel, wegens de harde regen, rennen we terug naar de auto, schud ik nog even mijn paraplu uit buiten de auto, en ga ondertussen zitten... PLATSJJJ... het duurt even voor ik me het realiseer, dat ik zojuist op mijn net gekochte melk-bacterie toetjes ben gaan zitten.. De hele stoel, mijn jas, en mijn lange gebreide vest die ook nog wat onder mijn jas uitstak, zitten onder. En alle toetjes liggen geplet op de stoel en de inhoud onder en over de stoel verspreid.

Ik kijk met een 'ik voel me op dit moment echt super zielig' gezicht naar links, waar Antonio zijn best deed om serieus te kijken, maar eigenlijk heel erg moet lachen. Ik krijg een kus op mijn wang, een glimlach, en terwijl ik huilend op de achterbank ben gaan zitten, zonder jas, zonder vest, is manlief nog een keer (dat was inmiddels de 3e keer in een uur tijd) de winkel ingegaan om toetjes te halen voor mij.

Terwijl iedereen met de kerst kalkoen en andere lekkernijen at, at ik gepureerde soep, brinta en gepureerd fruit en melk-bacterie yoghurt. En terwijl ik op 1e kerstdag nog een stoere poging doe te werken, barst ik halverwege de middag in huilen uit van de moeheid en pijn in mijn keel, en slaap ik de rest van de kerst.

Gelukkig hebben we uiteindelijk de kerst toch nog een beetje over kunnen doen. Voor oud en nieuw kwamen papa en mama op bezoek, en zijn we uit eten gegaan, was er opeens weer een beetje zon, ging het weer langzaam aan beter met mijn keel, en vierden we gezamenlijk de verjaardag van Antonio.

Moraal van het verhaal: Beter een melk-bacterie toetje in je mond, dan aan je jas en op de grond.