Wespenseizoen, hageslaggevechten en zure cappucino

Hier in Italië zijn ze ongemanierd, agressief en zeer prikkelbaar. Gisteren was ik hun slachtoffer. Meneer de wesp vloeg zo mijn broek binnen, wat mij een beetje verwarde: had ik nou wel of niet een wesp mijn broek in zien vliegen. Hier hoefde ik ‘gelukkig’ niet lang over te twijfelen. Want enkele seconden later kon ik duidelijk voelen, en na het inspecteren van mij knie ook zien, dat meneer wesp zijn slag geslagen had, of gestoken eigenlijk, mij achterlatend met een grote dikke bult op mijn knie*. Nooit gerealiseerd dat een wespenbeet zo’n pijn kan doen. Het blijkt hier nu in Italië erger te zijn dan normaal met de wespen, en ze komen het liefst op de momenten dat er wat te eten valt.

Maar voordat mijn vakantiegenot werd onderbroken door deze ongewenste bezoeker, waren wij weer eens op ons wekelijkse vakantie-uitstapje naar het park waar we huisjes schoonmaken. Ook deze week probeerden wij te reconstrueren wat er zich had afgespeelt in het huisje. Van vermeende hagelslag gevechten (hagelslag op de grond, de bank etc.) tot mensen die waarschijnlijk kaal naar huis zijn gegaan (haar op de grond, de koelkast, de kamers, overal). Naast de inmiddels vertrokken bewoners die we vol ‘kritiek’ bespreken zijn we ook voor elkaar niet makkelijk: dit heb je ook niet echt goed schoongemaakt!, ben je nou nog niet klaar? Zijn enige veel gehoorde uitroepen. Verder heeft mijn vader het idee dat hoe meer ruitenschoonmaakspul je gebruikt, hoe schoner en streeplozer een raam schoon wordt. Dit houdt in dat hij het raam te lijf gaat met liters schoonmaakspul, waardoor wij vervolgens vergast worden door de wolken glassez. Ach ja. Verder weigeren sommigen stofzuigers het te doen, en lijken daardoor meer op stofschuivers dan stofzuigers.

Na het schoonmaken hebben wij altijd de behoefte aan capuccino. Hoewel dit uitererst Italiaans klinkt, gaat dit tegen alle italiaanse gewoontes in, aangezien zij alleen capuccino drinken voor 10’en ’s ochtends. Hier trekken wij ons overigens niets van aan, en aldus bestelden wij om een uur of half 4 onze ‘cappuccini’. Enthousiast begonnen we te drinken, om vervolgens te moeten concluderen dat de melk enorm zuur was geworden, en de koffie dus niet te ‘zuipen’. Aangezien ik Italiaans spreek mag ik in dat soort situaties weer terug, om uit te leggen dat de capuccino niet lekker was. De eigenerasse voelde zich enorm schuldig dat ze ons zure capuccino aangeboden had, en begon meteen nieuwe te maken, die trouwens wel super lekker was. Ze legde uit dat de melk waarschijnlijk zuur was geworden met de warmte, omdat hij er al een poosje stond. Les: bestel op een warme dag niet te laat een capuccino.

Andere verschillen zijn er ook zo tussen de nederlanders en Italianen. Waar wij meestal rond een uur of 6/ half 7 aan ons avond-eten zitten, beginnen ze hier gerust pas om half 9 met eten. Als we bij onze buren worden uitgenodigd om te eten, wordt er dan speciaal voor ons ‘vroeg’ ge-geten, en beginnen we om half 8. Na het eerste bord spagethi denken wij dan: dat heeft lekker gesmaakt. Vervolgens echter, blijkt dat dan gang 1 te zijn, om nog gevolgd te worden door een scala aan trouwens enorm lekkere dingen, maar ook enorm vullende dingen. Zelf toetjes hebben hier blijkbaar gangen, want er was toetje 1: tiramisu, toetje 2: iets waarvan ik de naam niet herinner, en toetje 3: aarbeien-slagroom mengsel (heel erg lekker).

Nou ga ik vanavond mijn kookkunsten uitproberen, en komen de buren hier. Mijn vader heeft mij aangestoken, en als ik iets lekkers heb gemaakt (zoals de overheerlijke quiche alla courgette, brie en cashewnoten van gister, of de met veelgroente-gevulde lasagna van gister), roep ik dat inmiddels ook zo rond de zoveel minuten: dit is echt lekker gemaakt. Helaas moet ik ook enkele misbaksels erkennen. Zoals Lasagna waarvan de lasagnabladen tijdens het opeten nog een ‘krak’ geluid maken, spinazie à la creme die in plaats van gestampte spinazie hele bladen spinazie blijkt te hebben en die vervolgens een beetje taai zijn.

Nu moet ik mij trouwens naar het ontbijt gaan begeven. Hoewel ‘echte Italianen’ ’s ochtends teren op een koffie met een koekje of hoogstens een croissantje, ga ik nu een lekker groot pap brinta klaarmaken (gebruik makend van 1 van de 7 pakken brinta die we uit nederland hebben meegenomen).

Groetjes uit Italië, waar nu trouwens de zon weer schijnt, en de wespensteek doet nog steeds pijn…

Marjo

* ik beschik inmiddels over een ‘proof-reader’, niemand minder dan mijn moeder. Dit houdt in, dat ik iets moet rechtzetten. Mijn grote wespensteek bult is volgens hun (mijn ouders), niet groter dan een klein bultje.